• 10 MEI 2015 •
9 mei, de eerste groepsles
een bijzonder samenzijn
In het kader van de promotie van Feldenkrais wereldwijd (klik hier voor het affiche), meldde een oudere dame zich aan.
Tenslotte kan je niets overkomen wanneer je een keertje in het diepe springt. Hier niet.
Tegen mijn kinderen zei ik altijd: 'kijk wel voor je springt altijd eerst of er genoeg water in het bad zit en zorg dat je kunt zwemmen."
Zij durfde het aan, was nieuwsgierig en kwam. Als enige.
Dus zette ik de Feldenkrais-tafel vast klaar waar ze lekker op kon liggen en gaf haar een presentje: een individuele les waar mijn handen háár lichaam duidelijkheid verschafte. Als basis voor het geheel, nam ik dat wat ik aan de groep, gewoon op de mat liggend, had willen onderwijzen. Want in een groepsles kun je, moet je bijna, zelf bewegen en je leermomenten ervaren. En alleen mijn stem helpt je dan je weg te vinden.
Die les, volgende week zaterdag, 16 mei, 11 uur, heeft wel al aanmeldingen. Gelukkig. Anders zou ik misschien aan mezelf gaan twijfelen...
Nu hebben we nog een kans. En loopt het opeens storm? Dan komt er nog eentje achteraan om 13.00 uur.
Het werd een bijzonder samenzijn
Haar interesse groeide gaandeweg. Waarvan ze zich bewust werd, ook. Ze bleek buitengewoon coöperatief en dat betaalde zich uit. Ook in plezier en verbazing. Een voorbeeld? Ik kies er een. Want dat je een heup, je bekken, kan gebruiken om een bepaalde beweging gemakkelijker te maken, bleek een eye-opener. Het maakt het efficiënter, simpeler eigenlijk. Je hoeft geen rare, zware dingen met je knie, met je beenspieren, uit te halen. Als je zoiets eenmaal in de gaten krijgt, verbaas je je over je eerdere onwetendheid. "Goh, maar mijn been is heel zwaar..."
En nu komt het mooie: geruime tijd geleden kreeg ze een herseninfarct, dat gelukkig goed afliep. Alles doet het nog, zeggen we dan. Toch was haar verzoek: ik zou zo graag dat ene been, dat toch niet helemaal "goed voelt", weer in de oude staat willen hebben.
Dat was een duidelijk verzoek.
En na een uurtje?
Stond ze als een huis.
"Mijn been is terug, bijna helemaal... Ik sta weer stabiel".
Kijk,
daarom ligt dit werk zo in mijn hart verankerd.
Daarom geef ik deze lessen.
Daarom doen mijn handen dit werk.
Daarom schrijf ik dit stukkie.
Het maakt me blij.
9 mei, de eerste groepsles
een bijzonder samenzijn
In het kader van de promotie van Feldenkrais wereldwijd (klik hier voor het affiche), meldde een oudere dame zich aan.
Tenslotte kan je niets overkomen wanneer je een keertje in het diepe springt. Hier niet.
Tegen mijn kinderen zei ik altijd: 'kijk wel voor je springt altijd eerst of er genoeg water in het bad zit en zorg dat je kunt zwemmen."
Zij durfde het aan, was nieuwsgierig en kwam. Als enige.
Dus zette ik de Feldenkrais-tafel vast klaar waar ze lekker op kon liggen en gaf haar een presentje: een individuele les waar mijn handen háár lichaam duidelijkheid verschafte. Als basis voor het geheel, nam ik dat wat ik aan de groep, gewoon op de mat liggend, had willen onderwijzen. Want in een groepsles kun je, moet je bijna, zelf bewegen en je leermomenten ervaren. En alleen mijn stem helpt je dan je weg te vinden.
Nu hebben we nog een kans. En loopt het opeens storm? Dan komt er nog eentje achteraan om 13.00 uur.
Het werd een bijzonder samenzijn
Haar interesse groeide gaandeweg. Waarvan ze zich bewust werd, ook. Ze bleek buitengewoon coöperatief en dat betaalde zich uit. Ook in plezier en verbazing. Een voorbeeld? Ik kies er een. Want dat je een heup, je bekken, kan gebruiken om een bepaalde beweging gemakkelijker te maken, bleek een eye-opener. Het maakt het efficiënter, simpeler eigenlijk. Je hoeft geen rare, zware dingen met je knie, met je beenspieren, uit te halen. Als je zoiets eenmaal in de gaten krijgt, verbaas je je over je eerdere onwetendheid. "Goh, maar mijn been is heel zwaar..."
En nu komt het mooie: geruime tijd geleden kreeg ze een herseninfarct, dat gelukkig goed afliep. Alles doet het nog, zeggen we dan. Toch was haar verzoek: ik zou zo graag dat ene been, dat toch niet helemaal "goed voelt", weer in de oude staat willen hebben.
Dat was een duidelijk verzoek.
En na een uurtje?
Stond ze als een huis.
"Mijn been is terug, bijna helemaal... Ik sta weer stabiel".
Kijk,
daarom ligt dit werk zo in mijn hart verankerd.
Daarom geef ik deze lessen.
Daarom doen mijn handen dit werk.
Daarom schrijf ik dit stukkie.
Het maakt me blij.
Kijk ook hieronder, voor meer proeflessen voor gereduceerd tarief
