feldenkraischrisis

Twee billen, één ballon
en een paar voeten…
Met een knipoog naar Moshe begonnen we het nieuwe jaar met een onverwacht andere les, voortgekomen uit de proefworkshop van Roos en Sietske voor hooggevoelige personen. Lees dat hoofdstukje ook maar. [klik daarvoor hier]
Doel van de les was je ervan bewust te maken dat je vóeten hebt. En dat die in verbinding staan met de rest van je lichaam en met de grond daaronder. Dat je zelfs op een gewone ballon, wel een kwalitatief goede, kunt zitten en steeds meer van je voeten ervaren. Dat je kunt bewegen in veel richtingen en dat die ballon niet kapot gaat. Of wel. En dat is schrikken, lachen en opnieuw een poging wagen.

Stoelen
Dus stonden er stoelen klaar.
Goh, stoelenles…, ik wou juist zo graag lekker liggen…, riep iemand.
En ik ga je steeds overeind jagen, zei ik.
Want mijn lessen zitten steeds vol verrassingen. Dat er deze week opeens ballonnen zouden opduiken, wist nog niemand.
Neem even tijd bij jezelf te komen.
En breng je aandacht speciaal naar je voeten.
Heb je ze meegebracht vandaag?
Ken je ze?
En zo waren er billen, een stoel, een hoofd ergens ver weg van die voeten en nog veel meer..
Er werd gezeten, gelopen, geademd gelukkig ook. Met aandacht naar onszelf gekeken. Zonder echt te kijken, binnendoor dus. Hoewel het wel handig is om met je ogen open te lopen. Zijn die ogen dan ergens mee bezig? Of weet je dat niet echt?
Is er soms een verbinding, een weggetje, van je ogen naar je voeten als je door de kamer loopt? Gaan je voeten daarheen waar je ogen je naar toe brengen? Werken je ogen en je voeten dus samen?
Zijn je voeten dingen waar laarzen of schoenen omheen zitten? Lopen je schóenen in plaats van je voeten? Ziet de onderkant van je schoenen er hetzelfde uit bij het linker en het rechter exemplaar? Heb je soms ook twee verschillende voeten in je gevoel? Of twee ‘ongelijke’ benen?
En zo ging de les verder en kwam er stiekemweg van alles voorbij waar we de afgelopen maanden ook al aandacht voor hadden gehad. En bleek iedere keer als we gingen lopen er iets ànders te zijn.

De ballonnen
Zoek er maar eentje met een leuk kleurtje, blaas die op en ga er op zitten!
Help! Ongeloof alom. Dat kan toch niet; die knalt meteen!
En ja… eentje knalde meteen. Gek genoeg was dat die van iemand die nog niet zo lang op les is. Of was dat helemaal niet zo vreemd? Grappig was het wel en er waren nog ballonnen genoeg. De andere deelnemers gingen gewoon zitten en de verbazing op hun gezichten, omdat er meteen zoveel hun aandacht trok, was een foto waard geweest. Want je billen, op een container met lucht, ervaren wat er met die lucht gebeurt. En hoe je gewicht zich niet statisch op die ballon blijkt te bevinden. Je ervaart van alles.
Het werd spannend en interessant.

Niet kapot te krijgen
We gingen verder met onze zoektocht. Bewogen en zaten stil. Maakten bewust bewegingen met ons bekken of met onze voeten. En merkten dat ook die voeten en dat bekken wat met mekaar te maken hebben. Hadden een hoofd dat onbeweeglijk bovenaan de piramide bleek te staan. Of dat mee ging doen in het spelletje op die ballon.
En de ballonnen bleken van goede kwaliteit.

Tweetallen
In tweetallen samen spelen (speel je de baas…, laat je je leiden?), werd één groot feest. En het bleek heel natuurlijk om met je body als vanzelf mee te gaan met wat er van je werd gevraagd. Billen, benen, voeten en nog veel meer van jou, wisten wat ze konden doen of laten.
Het werd ook lachen, gieren zelfs. Om een ballon die zo raar vervormde. Terwijl een andere dat niet deed. Lag dat aan het kleurtje misschien? Of was jij zelf schuldig aan die rare uitstulping Roos? Heeft het iets te maken met je eigen manier van bewegen? En Roos vond zelf een verklaring door op te merken dat die ongelijkheid, haar voorkeur voor één kant die ze ook op een paard zittend tegenkomt, hieraan debet moet zijn.
En wat je voeten ermee te maken hebben.
Of je je voeten kent.
Of jij en je voeten samenwerken.