• 19 DECEMBER 2018 •
Heb fijne feestdagen, mensen...
De laatste uurtjes voor jezelf van dit jaar zijn aangebroken. Het waren mooie, vaak heel intrigerende lessen dit najaar.
We hebben aandacht gehad voor de meest uiteenlopende aspecten van onszelf. Over hoe ons bekken een belangrijke steunpilaar van ons bewegen blijkt te zijn. Dat onze benen daar een leuke relatie mee hebben. Hoe we onze nek wat zouden kunnen ontzien. En dat we pòlsen en ellebogen blijken te hebben...
En nog veel meer lijfelijk leren kwam aan de orde.
Maar daarnaast hadden we ook oog, letterlijk, voor onze beweegredenen, die zo met het fysieke stuk verbonden zijn. We hadden het over ‘Will-power’, over een teveel aan enthousiasme, een overdaad aan daadkracht, eigenlijk over alles waar TE voor staat. Dat je leren kunt door mìnder te gaan doen. Korter, gemakkelijker. En dat het niet eens zo eenvoudig is om jezelf wat terug te houden van wat je eigenlijk zo graag doet: je best doen...
Dat is verbazend anders dan je gewend was.
De gevolgen blijven niet uit: rust, toewijding, interesse op een heel ander niveau. Je lichaam vaart er wel bij. Iedere leerling hier, kan haar of zijn eigen verhaal vertellen. Dat hij ontdekte hoe een pijnlijke schouder toch wat gewilliger wordt. Dat zij ontdekte twee verschillende benen te hebben. En dat die toch weer wat betere vriendjes met elkaar zijn nu. Met een andere manier van lopen tot gevolg. Tja...
We geven onszelf een kleine pauze. Om deze mooie spreuk op ons te laten inwerken:
Heb fijne feestdagen, mensen...
De laatste uurtjes voor jezelf van dit jaar zijn aangebroken. Het waren mooie, vaak heel intrigerende lessen dit najaar.
 |
| Foto: Truus Stotteler |
En nog veel meer lijfelijk leren kwam aan de orde.
Maar daarnaast hadden we ook oog, letterlijk, voor onze beweegredenen, die zo met het fysieke stuk verbonden zijn. We hadden het over ‘Will-power’, over een teveel aan enthousiasme, een overdaad aan daadkracht, eigenlijk over alles waar TE voor staat. Dat je leren kunt door mìnder te gaan doen. Korter, gemakkelijker. En dat het niet eens zo eenvoudig is om jezelf wat terug te houden van wat je eigenlijk zo graag doet: je best doen...
Dat is verbazend anders dan je gewend was.
De gevolgen blijven niet uit: rust, toewijding, interesse op een heel ander niveau. Je lichaam vaart er wel bij. Iedere leerling hier, kan haar of zijn eigen verhaal vertellen. Dat hij ontdekte hoe een pijnlijke schouder toch wat gewilliger wordt. Dat zij ontdekte twee verschillende benen te hebben. En dat die toch weer wat betere vriendjes met elkaar zijn nu. Met een andere manier van lopen tot gevolg. Tja...
We geven onszelf een kleine pauze. Om deze mooie spreuk op ons te laten inwerken:
Ik doe wat ik nog niet kan. Om het te leren kunnen.
Uit een brief van Vincent van Gogh aan zijn broer Theo.
Bron: Met het Oog op Morgen.
