• 28 OKTOBER 2016 •
Halloween, het feest van de dansende skeletten
Als we nou toch eens zo blijmoedig ons skelet konden beschouwen... Als dat zo 'dansant' zou kunnen zijn... Tenslotte is dat skelet het deel van ons dat de basis is qua stevigheid; onze botten dragen ons. In rust als we staan. In activiteit als we lopen, fietsen, dansen.
Alleen blijkt nogal eens dat de gewoontes die we in de loop der jaren ontwikkelden, een verandering teweegbrachten die we niet meer als zodanig onderkennen. We laten ons hoofd aan onze nek naar voren hangen. We trekken onze schouders op. We veranderen de manier waarop de wervels van de ruggengraat boven op elkaar gestapeld zijn...
En de gevolgen blijven niet uit: ongemak hier, pijntje daar. En dan gaan we daarover klagen, terecht trouwens. We ondervinden toch immers zelf dat iets niet meer gemakkelijk gaat zoals het 'hoort'?
De kracht van weinig?
De leerlingen die hier op hun matje liggen, ondernamen actie. Ze gingen uitproberen wat ik te bieden heb: de methode. En die methode is bijzonder. Deze week nog was een uurtje genoeg om mensen verbaasd naar huis te laten gaan. De ene pakte daar meteen haar accordeon en merkte hoeveel gemakkelijker de noten van de toetsen rolden. Een heel andere klank; verrassend. Een volgende moet ongetwijfeld anders op haar paard gezeten hebben en ànder contact met het dier hebben opgemerkt.
Hoe kan dat nou toch? Hoe kunnen zulke kleine, langzame bewegingen nou meer, ander, effect hebben dan het snel en gedreven doen van je spierversterkende oefeningen? Je gelooft toch niet in de kracht van 'weinig'?
Het antwoord
Het antwoord ligt in de mogelijkheden van je brein:
Omdat je in een Feldenkrais-les jezelf iedere keer voor een ander 'probleempje' stelt, jezelf de tijd geeft daarmee te spelen en de tijd geeft aan je brein om de oplossingen rustig te herkauwen, verander je. Vaak zonder het meteen in de gaten te hebben. Soms doe je dat wel tijdens zo'n lesje. Vaak komt het besef later pas. De methode heeft doorgaans nodig dat het 'geleerde' even bezinkt en dat je de 'oefeningen' zoals de leerlingen ze vaak toch noemen, gewoon een poosje naast je neer legt. Leren heeft tijd nodig en toewijding.
Doe je twintig keer dezelfde trainings-oefening voor je spieren, dan herhaal je iedere keer wat je al eerder deed. Steeds op dezelfde manier. Dat versterkt de spieren. Maar er zijn weinig àndere mogelijkheden in het spel als je steeds op dezelfde manier je dingetje doet. Het doet niets met je 'handiger bewegen'.
Kwestie van kiezen of delen.
Alleen: kijk vooruit naar wat je in de komende jaren nog wilt kunnen. Kies hoe je dat wilt bewerkstelligen in die toekomst.
En wat je kiest, is altijd legitiem.
Halloween, het feest van de dansende skeletten
Als we nou toch eens zo blijmoedig ons skelet konden beschouwen... Als dat zo 'dansant' zou kunnen zijn... Tenslotte is dat skelet het deel van ons dat de basis is qua stevigheid; onze botten dragen ons. In rust als we staan. In activiteit als we lopen, fietsen, dansen.
Alleen blijkt nogal eens dat de gewoontes die we in de loop der jaren ontwikkelden, een verandering teweegbrachten die we niet meer als zodanig onderkennen. We laten ons hoofd aan onze nek naar voren hangen. We trekken onze schouders op. We veranderen de manier waarop de wervels van de ruggengraat boven op elkaar gestapeld zijn...
De kracht van weinig?
De leerlingen die hier op hun matje liggen, ondernamen actie. Ze gingen uitproberen wat ik te bieden heb: de methode. En die methode is bijzonder. Deze week nog was een uurtje genoeg om mensen verbaasd naar huis te laten gaan. De ene pakte daar meteen haar accordeon en merkte hoeveel gemakkelijker de noten van de toetsen rolden. Een heel andere klank; verrassend. Een volgende moet ongetwijfeld anders op haar paard gezeten hebben en ànder contact met het dier hebben opgemerkt.
Hoe kan dat nou toch? Hoe kunnen zulke kleine, langzame bewegingen nou meer, ander, effect hebben dan het snel en gedreven doen van je spierversterkende oefeningen? Je gelooft toch niet in de kracht van 'weinig'?
Het antwoord
Het antwoord ligt in de mogelijkheden van je brein:
Omdat je in een Feldenkrais-les jezelf iedere keer voor een ander 'probleempje' stelt, jezelf de tijd geeft daarmee te spelen en de tijd geeft aan je brein om de oplossingen rustig te herkauwen, verander je. Vaak zonder het meteen in de gaten te hebben. Soms doe je dat wel tijdens zo'n lesje. Vaak komt het besef later pas. De methode heeft doorgaans nodig dat het 'geleerde' even bezinkt en dat je de 'oefeningen' zoals de leerlingen ze vaak toch noemen, gewoon een poosje naast je neer legt. Leren heeft tijd nodig en toewijding.
Doe je twintig keer dezelfde trainings-oefening voor je spieren, dan herhaal je iedere keer wat je al eerder deed. Steeds op dezelfde manier. Dat versterkt de spieren. Maar er zijn weinig àndere mogelijkheden in het spel als je steeds op dezelfde manier je dingetje doet. Het doet niets met je 'handiger bewegen'.
Kwestie van kiezen of delen.
Alleen: kijk vooruit naar wat je in de komende jaren nog wilt kunnen. Kies hoe je dat wilt bewerkstelligen in die toekomst.
En wat je kiest, is altijd legitiem.
