• 17 JUNI 2015 •
Het HOE
Geboren worden vanuit het nog niets weten, misschien zelfs vanuit chaos nog. Maar met alles al in aanleg aanwezig, met wat je 'meegekregen' hebt.
Je karakter, je eigenschappen ook, waarvan je in de loop van dat leven ontdekken gaat hoe ze jouw gedrag en je reacties bepalen. Verankerd in jouw blauwdruk, je grondplan; hoe onbekend dat ook lijkt aanvankelijk.
Op weg door je leven, leer je. Word je groot. Eerst dankzij je ouders en in sommige gevallen ook òndanks je ouders. Dat laatste is een wijsheid die een didactiek-docent van mijn onderwijzersopleiding me ooit meegaf. En die ik nooit vergat. Ook al omdat het mijn taak als juf, als opvoeder en later ook als moeder, een stuk minder ingewikkeld maakte. Minder beladen.
Met vallen en opstaan, ook letterlijk, leer je alles wat je nodig hebt: praten, lopen, fietsen, zwemmen. Vul maar aan. Parachute-springen is ook een optie tenslotte; je kùnt het waarmaken.
En al die uitdagingen komen op je pad. Soms door jou opgezocht, vaak als vanuit het niets. Dan ga je je afvragen wat de rode draad is die door jouw leven loopt. Wat is het doel, wat is de reden? Wat zijn de dingen die ik kennelijk in mijn leven moet leren te doen? En hoe oud moet je zijn om er eigenlijk enig idee van te hebben? Waarom je wàt kiest? Welke consequentie heeft een keuze? En wat zijn je reacties daarop dan weer?
Laatst had ik met een vriendin hierover een boeiende gedachtenwisseling. Zij zei: "ik begin er nú pas een beetje een idee over te krijgen. Maar ik ben nog steeds op zoek. Het: wie ben ik en wat moet ik daarmee?, begint zich nu pas te ontvouwen..."
Mijn reactie was: "Goh, bij mij is dat lijntje er van meet af aan al geweest. Ik kan vanuit mijn jongste jaren allerlei 'stepping-stones' aangeven, waar het me volledig duidelijk was. Zonder enige twijfel ging ik dan mijn eigen weg. Het gaat mis wanneer ik het paadje probeer te bewandelen dat een ander als de beste weg voor mij beschouwt. Want natuurlijk is me dat overkomen, luisterend naar welke ander dan ook. Ik moet mijn eigen koers varen. En terwijl de kortste weg naar een doel dan 'de rechte lijn' zou wezen, kies ik altijd eentje die me via de omtrekkende beweging keurig naar dat doel brengt. Eentje die me onderweg veel leermomenten oplevert. En ervaring die telt. Die ik later gebruik in andere situaties."
Voor mij is altijd de HOE-vraag het item geweest.
Hóe ga ik om met wat ik niet kan, weet, beheers, durf? Hóe doe ik dat dan?
En daar is de verbinding met het Feldenkraiswerk. Met het zijn van Feldenkraispractitioner. Dat is: Feldenkrais-beoefenaar. Zowel in het omgaan met mijn eigen lichaam, als in het lesgeven, is voor mij steeds die ene vraag de meest opportune: Hoe?
Welke 'tools' zijn in mijn bezit? Mij is gebleken dat veel gaven en giften die ik nodig heb, me bij mijn geboorte al waren meegegeven. Eigenschappen waarvan je je bewust wordt door ze te ontwikkelen. Die zo boeiend zijn. Die me oplossingen doen vinden om obstakels op de weg, op te ruimen. Of te gebruiken. Die je flexibel van geest houden. En jong.
"Blijf jij zo jong door dat Feldenkrais?" Dat zei laatst iemand verbaasd.
Ja, het is een deel ervan. Feldenkrais is gymnastiek voor je hersens en voor je body. 't Daagt je uit. Het kan confronterend zijn, want het laat je altijd de verschillen ervaren. Toen en nu, links en rechts, voor en achter, zwaar of licht... gemakkelijk, moeilijk.
Je voelt ze, ziet ze, hóórt ze.
Zoals deze week toen iedereen telde, sprak, 'stoombootje speelde' en deze tekst voorlas: (niet van Feldenkrais himself deze keer. Maar gewoon uit een artikeltje van internet). Natuurlijk gaat die over de laatste tonen van het Gewoontedier.
Uiteindelijk zòngen we bijna...; de stemmen klonken vol, harmonieus, prachtig als eenheid door de lesruimte. Veel meer ademlengte, veel meer bereik in wat de stem kon voortbrengen. En we deden bijna niets... zoals altijd. Dank jullie wel voor je bereidheid je stem te durven gebruiken. Het HOE te durven uitvinden. Dank dat je een heel jaar lang met me op zoek wilde gaan naar je gewoontes; ik vond het een feestje!
En omdat Moshe ons leerde dat je van veel verschillende kanten de zaak kunt bekijken, speel ik graag advocaat van de duivel deze keer en sluit deze woorden af met een ander quote. Ook niet van de meester zelf. Er zijn meer mensen die zinnige dingen zeggen.
Heb 'n mooie zomer!
Eerste les: maandag 7 september 2015
iRene
Het HOE
Geboren worden vanuit het nog niets weten, misschien zelfs vanuit chaos nog. Maar met alles al in aanleg aanwezig, met wat je 'meegekregen' hebt.
Je karakter, je eigenschappen ook, waarvan je in de loop van dat leven ontdekken gaat hoe ze jouw gedrag en je reacties bepalen. Verankerd in jouw blauwdruk, je grondplan; hoe onbekend dat ook lijkt aanvankelijk.
Op weg door je leven, leer je. Word je groot. Eerst dankzij je ouders en in sommige gevallen ook òndanks je ouders. Dat laatste is een wijsheid die een didactiek-docent van mijn onderwijzersopleiding me ooit meegaf. En die ik nooit vergat. Ook al omdat het mijn taak als juf, als opvoeder en later ook als moeder, een stuk minder ingewikkeld maakte. Minder beladen.
En al die uitdagingen komen op je pad. Soms door jou opgezocht, vaak als vanuit het niets. Dan ga je je afvragen wat de rode draad is die door jouw leven loopt. Wat is het doel, wat is de reden? Wat zijn de dingen die ik kennelijk in mijn leven moet leren te doen? En hoe oud moet je zijn om er eigenlijk enig idee van te hebben? Waarom je wàt kiest? Welke consequentie heeft een keuze? En wat zijn je reacties daarop dan weer?
Laatst had ik met een vriendin hierover een boeiende gedachtenwisseling. Zij zei: "ik begin er nú pas een beetje een idee over te krijgen. Maar ik ben nog steeds op zoek. Het: wie ben ik en wat moet ik daarmee?, begint zich nu pas te ontvouwen..."
Mijn reactie was: "Goh, bij mij is dat lijntje er van meet af aan al geweest. Ik kan vanuit mijn jongste jaren allerlei 'stepping-stones' aangeven, waar het me volledig duidelijk was. Zonder enige twijfel ging ik dan mijn eigen weg. Het gaat mis wanneer ik het paadje probeer te bewandelen dat een ander als de beste weg voor mij beschouwt. Want natuurlijk is me dat overkomen, luisterend naar welke ander dan ook. Ik moet mijn eigen koers varen. En terwijl de kortste weg naar een doel dan 'de rechte lijn' zou wezen, kies ik altijd eentje die me via de omtrekkende beweging keurig naar dat doel brengt. Eentje die me onderweg veel leermomenten oplevert. En ervaring die telt. Die ik later gebruik in andere situaties."
Voor mij is altijd de HOE-vraag het item geweest.
Hóe ga ik om met wat ik niet kan, weet, beheers, durf? Hóe doe ik dat dan?
En daar is de verbinding met het Feldenkraiswerk. Met het zijn van Feldenkraispractitioner. Dat is: Feldenkrais-beoefenaar. Zowel in het omgaan met mijn eigen lichaam, als in het lesgeven, is voor mij steeds die ene vraag de meest opportune: Hoe?
Welke 'tools' zijn in mijn bezit? Mij is gebleken dat veel gaven en giften die ik nodig heb, me bij mijn geboorte al waren meegegeven. Eigenschappen waarvan je je bewust wordt door ze te ontwikkelen. Die zo boeiend zijn. Die me oplossingen doen vinden om obstakels op de weg, op te ruimen. Of te gebruiken. Die je flexibel van geest houden. En jong.
"Blijf jij zo jong door dat Feldenkrais?" Dat zei laatst iemand verbaasd.
Ja, het is een deel ervan. Feldenkrais is gymnastiek voor je hersens en voor je body. 't Daagt je uit. Het kan confronterend zijn, want het laat je altijd de verschillen ervaren. Toen en nu, links en rechts, voor en achter, zwaar of licht... gemakkelijk, moeilijk.
Je voelt ze, ziet ze, hóórt ze.
Zoals deze week toen iedereen telde, sprak, 'stoombootje speelde' en deze tekst voorlas: (niet van Feldenkrais himself deze keer. Maar gewoon uit een artikeltje van internet). Natuurlijk gaat die over de laatste tonen van het Gewoontedier.
Een tip is om nooit te vergeten dat gewoonten ook een positieve kant hebben.
Accepteer dan ook dat ze bij ons mensen horen en dat we er biologisch gezien voor in de wieg zijn gelegd om dergelijke gewoonten te hebben.
Ontken ze dan ook niet, maar herken ze zodat je ze kunt vervangen of veranderen door andere, meer gewilde gewoonten.
Uiteindelijk zòngen we bijna...; de stemmen klonken vol, harmonieus, prachtig als eenheid door de lesruimte. Veel meer ademlengte, veel meer bereik in wat de stem kon voortbrengen. En we deden bijna niets... zoals altijd. Dank jullie wel voor je bereidheid je stem te durven gebruiken. Het HOE te durven uitvinden. Dank dat je een heel jaar lang met me op zoek wilde gaan naar je gewoontes; ik vond het een feestje!
En omdat Moshe ons leerde dat je van veel verschillende kanten de zaak kunt bekijken, speel ik graag advocaat van de duivel deze keer en sluit deze woorden af met een ander quote. Ook niet van de meester zelf. Er zijn meer mensen die zinnige dingen zeggen.
Men is nooit te oud om iets af te leren
Cees Buddingh
Heb 'n mooie zomer!
Eerste les: maandag 7 september 2015
iRene
