• DECEMBER 2014 •
Feestdagen
Eerst de feestdagen vormgeven en dus een korte onderbreking van ons samen-zijn.
Altijd goed eens even iets anders te doen dan het normale patroon; even je gewoonte-patroon onder-breken. Zelfs al zijn we nog lang niet klaar met ons "Gewoontedier-project'. Er is nog meer over te zeggen en heel veel spannends daarmee te dóen. Dus gaan we in 2015 ermee door.
Wees welkom voor de volgende serie mooie ontdekkingen in 2015.
Evaluatie
Het eindejaars-overzicht:
een evaluatie, waarin de leerlingen wel een en ander zullen herkennen...
In de eerste les in september begonnen we uit te vinden op welke manieren je je handen in elkaar kon vlechten. Hoe ongewoon het voelt wanneer je alleen maar je duim net naast de andere kant van je andere duim legt. En je wijsvinger net aan de andere kant van je andere wijsvinger. En zo door..; het geheel is maar een plekje opgeschoven, maar àlles is veranderd. En dat voelt behoorlijk ongewoon.
En daarna passeerde veel van onze gewoontes de revue tijdens al die mooie lessen. En nu zijn we al weer aan het eind van dit kwartaal; de tijd vloog voorbij.
We zijn in de aanloop naar Kerstmis waarin er nog mensen zijn die de handen vouwen en de inkeer beleven van deze donkere tijd. Het Gewoontedier deed ons wederom die handen vouwen op onze buik, achter onze rug, achter ons hoofd. En het op de ongewone manier in elkaar vlechten van die vingers, blijkt na een paar maanden opeens een fluitje van een cent. Veel gemakkelijker. Zelfs lijkt het alsof het onze schouders zijn, die daar iets mee te maken kregen... Of al hadden... Wonderlijk, die Feldenkrais-lessen. Het werd duidelijk hoe onze ene en hoe onze andere hand ons dient. Al eens geprobeerd met je 'ongewone hand' je tanden te poetsen?
En waar je pols zit en wat er veel verderop in je body gebeurt, wanneer je zelfs maar een klein beetje spanning uit zo'n pols loslaat. Dat je aanvankelijk niet eens beseft, dat er meer zachtheid in kàn ontstaan... Je hèbt toch geen polsen die 'strak' zijn?
Het gewoonte-dier Mens heeft soms ook een voorkeursbeen. Of juist een dat altijd achtergesteld wordt, dat te weinig positieve aandacht krijgt.
Of een heup die altijd het meeste gewicht blijkt te dragen. Een schouder die altijd de tas moet sjouwen en die daartegen gaat protesteren. Ja... soms zijn onze gewoontes nog steeds niet handig. Zonder dat je het beseft, ben je bezig jezelf in de nesten te werken. En pas als iets dienst gaat weigeren, komen we in actie. Schreeuwen tegen dat deel van ons dat ons laat zien, dat wij iets veranderen moeten. En kunnen. Stukje bij beetje.
Want hard-lopers zijn dood-lopers.
Wees welkom voor de volgende serie mooie ontdekkingen in 2015.
Eerst de feestdagen vormgeven en dus een korte onderbreking van ons samen-zijn.
Altijd goed eens even iets anders te doen dan het normale patroon; even je gewoonte-patroon onder-breken. Zelfs al zijn we nog lang niet klaar met ons "Gewoontedier-project'. Er is nog meer over te zeggen en heel veel spannends daarmee te dóen. Dus gaan we in 2015 ermee door.
Wees welkom voor de volgende serie mooie ontdekkingen in 2015.
Prettige feestdagen allemaal. Geniet ervan.
Evaluatie
Het eindejaars-overzicht:
een evaluatie, waarin de leerlingen wel een en ander zullen herkennen...
In de eerste les in september begonnen we uit te vinden op welke manieren je je handen in elkaar kon vlechten. Hoe ongewoon het voelt wanneer je alleen maar je duim net naast de andere kant van je andere duim legt. En je wijsvinger net aan de andere kant van je andere wijsvinger. En zo door..; het geheel is maar een plekje opgeschoven, maar àlles is veranderd. En dat voelt behoorlijk ongewoon.
En daarna passeerde veel van onze gewoontes de revue tijdens al die mooie lessen. En nu zijn we al weer aan het eind van dit kwartaal; de tijd vloog voorbij.
We zijn in de aanloop naar Kerstmis waarin er nog mensen zijn die de handen vouwen en de inkeer beleven van deze donkere tijd. Het Gewoontedier deed ons wederom die handen vouwen op onze buik, achter onze rug, achter ons hoofd. En het op de ongewone manier in elkaar vlechten van die vingers, blijkt na een paar maanden opeens een fluitje van een cent. Veel gemakkelijker. Zelfs lijkt het alsof het onze schouders zijn, die daar iets mee te maken kregen... Of al hadden... Wonderlijk, die Feldenkrais-lessen. Het werd duidelijk hoe onze ene en hoe onze andere hand ons dient. Al eens geprobeerd met je 'ongewone hand' je tanden te poetsen?
En waar je pols zit en wat er veel verderop in je body gebeurt, wanneer je zelfs maar een klein beetje spanning uit zo'n pols loslaat. Dat je aanvankelijk niet eens beseft, dat er meer zachtheid in kàn ontstaan... Je hèbt toch geen polsen die 'strak' zijn?
Het gewoonte-dier Mens heeft soms ook een voorkeursbeen. Of juist een dat altijd achtergesteld wordt, dat te weinig positieve aandacht krijgt.
Of een heup die altijd het meeste gewicht blijkt te dragen. Een schouder die altijd de tas moet sjouwen en die daartegen gaat protesteren. Ja... soms zijn onze gewoontes nog steeds niet handig. Zonder dat je het beseft, ben je bezig jezelf in de nesten te werken. En pas als iets dienst gaat weigeren, komen we in actie. Schreeuwen tegen dat deel van ons dat ons laat zien, dat wij iets veranderen moeten. En kunnen. Stukje bij beetje.
Want hard-lopers zijn dood-lopers.
Wees welkom voor de volgende serie mooie ontdekkingen in 2015.
