• 29 november 2011 •
Woe wei — De wens
Ik had een wens: ooit een skelet binnen handbereik hebben en ook nog eens betaalbaar.
Toen kreeg ik een grappig klein skeletje van iemand als grapje. Het was van de wegwerp-soort.
Het leefde niet lang omdat alles er weer af viel en ie in stukken niet echt meer functioneerde.
Allemaal botjes. Van plastic.
De kans
Het Elckertheater van Bussum ging failliet. Jammer o.a. voor de toneelclub en voor wie erbij hoorden.
De spullen gingen in de verkoop. Er stond een foto in de krant van een skelet in een doos nog, roemloos met een prijs erop in de gang.
En ik dacht: niks hoeft voor niks. Investeren kost geld en da's geen weggegooid geld. Ook niet als je jezelf een skelet met nog een vieze mond van de appel die er ooit ingezeten heeft, cadeau doet. Twee dagen later nam ie zijn intrek in de leskamer.
Ik heb zijn tanden gepoetst met een flinke dot schuurmiddel en een tandenborstel. Hij lacht je nu breeduit tegemoet. En ieder die hem ziet, wil 'm aanraken. Dat mag. Hij blijft lachen..
Woe-Wei
En zo vond ik een nieuw vriendje. Op een standaard.
Gemaakt naar het voorbeeld van een Aziaatje, een kleine man, die aanvankelijk nog naamloos was. En waarvoor de leerlingen al graag een wedstrijd uitgeschreven wilde hebben om hem die te bezorgen. Hein, Janus, James en nog veel meer werd aangedragen. Maar da's allemaal te Westers, dat past niet bij hem.. Het moest een naam uit zijn deel van de wereld zijn.
Kees, die deze site vormgeeft, riep onmiddellijk: Woe-Wei. Dank je, Kees.
Dat is een term uit het Taoisme, die 'de kunst van het laten gebeuren' omschrijft: Woe-Wei. (wikipedia)
Een geweldige link naar de Feldenkraismethode, waar je juist niet als een totaal uitvloeiende zweef-druppel, die zich nergens meer van bewust is, op de grond ligt, opgegaan in hemelse sferen. Nee, verre van dat. Feldenkrais spreekt je aan op je eigen verantwoordelijkheid. Op je eigen interesse en deelname aan je leerprocessen. Op je eigen participatie daarin. Maar wel in aandacht en met toewijding. Zodat het leren zich kan ontvouwen, zodat je 'het' kunt laten gebeuren. De verandering, de verbetering, het plezieriger met je eigen lichaam omgaan.
En jezelf als een nog steeds waardevol mens, maar eentje met een wat handiger manier van doen, ontmoet.
Drie-dimensionaal onderwijs
Opeens heeft een borstkas volume. Kun je armen zien hangen en snap je dat je arm en je schouderblad iets met mekaar hebben. Iets dat essentieel is als het over bewegen gaat.
En is dat bekken en waar dat heupgewricht toch wel zit, en waar iemand ‘zijn heup meestal breekt,’ geen ingewikkeld verhaal meer.
Je wervelkolom blijkt geen rechte bezemsteel te zijn; het ding heeft welvingen, wat leuk...
Daar kan geen poster tegenop. We zijn blij met 'm. Zelfs al is ie een simpele ziel die niet helemaal volgens het boekje in mekaar gezet is. Wie daar moeite mee heeft, heeft pas echt een probleem.
Woe wei — De wens
Ik had een wens: ooit een skelet binnen handbereik hebben en ook nog eens betaalbaar.
Toen kreeg ik een grappig klein skeletje van iemand als grapje. Het was van de wegwerp-soort.
Het leefde niet lang omdat alles er weer af viel en ie in stukken niet echt meer functioneerde.
Allemaal botjes. Van plastic.
De kans
Het Elckertheater van Bussum ging failliet. Jammer o.a. voor de toneelclub en voor wie erbij hoorden.
De spullen gingen in de verkoop. Er stond een foto in de krant van een skelet in een doos nog, roemloos met een prijs erop in de gang.En ik dacht: niks hoeft voor niks. Investeren kost geld en da's geen weggegooid geld. Ook niet als je jezelf een skelet met nog een vieze mond van de appel die er ooit ingezeten heeft, cadeau doet. Twee dagen later nam ie zijn intrek in de leskamer.
Ik heb zijn tanden gepoetst met een flinke dot schuurmiddel en een tandenborstel. Hij lacht je nu breeduit tegemoet. En ieder die hem ziet, wil 'm aanraken. Dat mag. Hij blijft lachen..
Woe-Wei
En zo vond ik een nieuw vriendje. Op een standaard.
Gemaakt naar het voorbeeld van een Aziaatje, een kleine man, die aanvankelijk nog naamloos was. En waarvoor de leerlingen al graag een wedstrijd uitgeschreven wilde hebben om hem die te bezorgen. Hein, Janus, James en nog veel meer werd aangedragen. Maar da's allemaal te Westers, dat past niet bij hem.. Het moest een naam uit zijn deel van de wereld zijn.
Kees, die deze site vormgeeft, riep onmiddellijk: Woe-Wei. Dank je, Kees.
Dat is een term uit het Taoisme, die 'de kunst van het laten gebeuren' omschrijft: Woe-Wei. (wikipedia)
Een geweldige link naar de Feldenkraismethode, waar je juist niet als een totaal uitvloeiende zweef-druppel, die zich nergens meer van bewust is, op de grond ligt, opgegaan in hemelse sferen. Nee, verre van dat. Feldenkrais spreekt je aan op je eigen verantwoordelijkheid. Op je eigen interesse en deelname aan je leerprocessen. Op je eigen participatie daarin. Maar wel in aandacht en met toewijding. Zodat het leren zich kan ontvouwen, zodat je 'het' kunt laten gebeuren. De verandering, de verbetering, het plezieriger met je eigen lichaam omgaan.
En jezelf als een nog steeds waardevol mens, maar eentje met een wat handiger manier van doen, ontmoet.Drie-dimensionaal onderwijs
Opeens heeft een borstkas volume. Kun je armen zien hangen en snap je dat je arm en je schouderblad iets met mekaar hebben. Iets dat essentieel is als het over bewegen gaat.
En is dat bekken en waar dat heupgewricht toch wel zit, en waar iemand ‘zijn heup meestal breekt,’ geen ingewikkeld verhaal meer.
Je wervelkolom blijkt geen rechte bezemsteel te zijn; het ding heeft welvingen, wat leuk...
Daar kan geen poster tegenop. We zijn blij met 'm. Zelfs al is ie een simpele ziel die niet helemaal volgens het boekje in mekaar gezet is. Wie daar moeite mee heeft, heeft pas echt een probleem.
